Say Cheese! is de nieuwe tijdelijke tentoonstelling van museum Boerhaave. Door middel van een interactieve opstelling en historische objecten laat de tentoonstelling zien hoe de gezondheid van de mond in de laatste 100 jaar is verbeterd.
De tentoonstelling bestaat uit twee ruimtes. De rechterkant staat voor de controle van hetgebit, de linkerkant voor het onderhouden van het gebit. 
Beide ruimtes zijn vormgegeven als een mond: boogvormige stroken zijn gespannen tussen plafond en vloer. Er staan witte, rechthoekige interactives in de ruimte die de tanden voorstellen. Helaas leken de blokken niet op tanden, dus qua vormgeving had dit beter doorgevoerd kunnen worden. Er is wel gedacht aan de amandelen waarop zingende monden zijn geprojecteerd die de bezoekers toezingen bij binnenkomst.
De interactives zijn heel divers. Zo kan de bezoeker in een tand boren met behulp van een 3d bril, een foto laten maken van je tandplak en kun je een foto maken waarbij je ‘Say Cheese!’ moet zeggen. Deze laatste foto’s kunnen de andere bezoekers met sterren beoordelen en terug zien op een scherm. Jammer dat er geen mogelijkheid is om de foto’s te versturen naar een e-mailadres. Helaas werkten al deze interactives niet toen wij de tentoonstelling bezochten.
In de controleruimte is er een schaal geplaatst met daarop verschillende drankjes. Deze schaal is draaibaar en wanneer het drankje gelijk staat met het beeldscherm dan start er een filmpje waarop langzaam de tandschade in het gebit zichtbaar wordt. Leuk uitgevoerd en verantwoord voor kinderen. Alleen jammer dat er enkele glazen op de schaal ontbreken.
Indrukwekkend was het hoofd waar op drie verschillende theorieën van onder andere Darwin waren geprojecteerd. Door middel van een projectie op het hoofd zie je echt wat er bedoeld wordt met de verschillende theorieën.
Er is in de tentoonstelling duidelijk nagedacht over geluidsoverlast voor de andere bezoekers. Zo is bij de ingang van beide ruimtes een sensor geplaatst, die is gekoppeld aan een projectie en een liedje. Het moet alleen niet te druk in de tentoonstelling zijn, anders begint het liedje steeds opnieuw, wat redelijk storend is aangezien het geluid nogal hard staat.
Bij de filmpjes zijn knoppen aangebracht die ervoor zorgen dat het geluid aangaat. Waarschijnlijk is dit bedoeld voor de bezoekers die de tentoonstelling bezoeken met hun hele familie. Goed idee, maar meestal valt iemand dus midden in het filmpje binnen. Daarnaast is het vermoeiend om (gemiddeld) 3 minuten lang een knop ingedrukt te houden.
Het echte topstuk van de tentoonstelling is natuurlijk de tandenborstel van Napoleon. Dit object werd dan ook echt als topstuk gepresenteerd en de borstel ziet er ook geweldig uit. Maar Witte Gei’t is van mening dat er meer rondom het object gedaan kan worden met extra informatie, al is het triomflied wel leuk.
Over het algemeen is Say Cheese! een echte familie tentoonstelling en geschikt voor schoolgroepen. Say Cheese! heeft nog wat last van startproblemen, daarom is ons advies ook om de tentoonstelling iets later te bezoeken.
Nog een extra tip: ga vooral op deze dagen, er is dan een mondhygiëniste aanwezig om je gebit te controleren!
Wittegeit's Blog 
Ziet er erg verzorgd uit. Misschien toch binnenkort even die kant op en even kijken. Problemen met groepen kom je volgens mij ook nooit onderuit. Veel mensen is altijd lastig kijken naar een tentoonstelling. Dan moet je gewoon een Efteling wachtrij bij de ingang maken. Dat vergroot de spanning dus is stiekem gewoon goede marketing truc om wat meer sensatie te creëren voor als je dan eenmaal binnen bent.
Zeker gaan kijken, is de moeite waard! Groepen zijn inderdaad altijd lastig, de Efteling wachtrij toepassen bij musea is wel een spannend idee. Die gaan we onthouden!
Ik ben nog niet wezen kijken, maar wat ik ervan heb gezien en gehoord, lijkt me het een hele mooie tentoosntelling, waar de fun-factor gelukkig goeden ruimschoots aanwezig is. De vormgeving ziet er zo op de foto erg mooi uit en ik ben eerlijk gezegd blij dat de interactives niet op tanden lijken, maar wel de suggestie oproepen, anders wordt het naar mijn idee wel heel erg pretpark-achtig, maargoed vormgeving is persoonlijk natuurlijk.
Het vervelende van interactives is dat ze afhankelijk zijn van techniek (die het weleens laat afweten), wij lopen daar in het Zaans Museum & Verkade Paviljoen ook tegenaan. Het is vervelend als games of andere interactives niet werken.
Rijen creeren nieuwsgierigheid bij een groot deel van het publiek, een gevoel van ‘dat wil ik ook zien’ … inderdaad marketing technisch een fijn gegeven 😉
Ik ga zeker de tentoonstelling bekijken, want al met al lijkt het me een geslaagd concept!
Leuk dat je de tentoonstelling gaat bezoeken, laat ons weten wat je ervan vindt!
Jammer dat de interacties het tijdens jullie bezoek niet deden, ze zijn namelijk uitmuntend uitgevoerd en van enig technisch mankement heb ik tijdens mijn bezoek niets gemerkt!
Vormgeving is niet waar het allemaal om gaat, het tentoongestelde staat centraal, maar m.i. is hier een goede balans in gevonden. Net als bij de Newtonmania overigens, waarbij de techniek die bij Boerhaave centraal staat in een zeer mooie jas gepresenteerd wordt.
De suggesties van de wachtrijen, tsja, ze maken wellicht nieuwsgierig maar lijken me geen streven voor een museum. Dit wordt Disneyficering genoemd en lijkt mij het laatste waar een serieus museum met een prachtige collectie zich op zou moeten richten. Daarvoor hebben we immers de categorie pretparken. Die zijn behalve hun toegangstarieven volgens mij al laagdrempelig genoeg en geenszins vergelijkbaar in ervaring ten opzichte van een museum.
Bedankt voor je reactie! Inderdaad jammer dat de interactives het niet deden tijdens ons bezoek. Vormgeving kan volgens ons juist de tentoonstelling en het object ondersteunen en hier gaat het zeker niet alleen om. Wij denken dat als de vormgeving wordt doorgetrokken in alle elementen dit ten goede kan komen aan de tentoonstelling. Maar wellicht kijken we anders dan de gemiddelde bezoeker naar een tentoonstelling aangezien we de minor Exhibition Direction volgen aan de Reinwardt Academie.
Wat betreft de ‘disneyficering’ is er altijd ook een middenweg te vinden. Wij vinden het vooral belangrijk dat het museum luistert naar de bezoeker. Als de bezoeker wil dat je een klassiek museum bent en blijft dan is dat je bestaansrecht en moet het museum vooral zo blijven. Voor sommige musea zou het niet verkeerd zijn om eens te kijken naar pretparken. Hier gaat het dan vooral om het conceptualiseren van een tentoonstelling en niet om de wachtrijen. Dit is volgens ons overigens niet van toepassing op Say Cheese.
Een hele late reactie, maar dat lijkt me niet een heel groot probleem.
Waarom is Disneyficering het laatste waar een museum zich op zou moeten richten? Het is een manier waarop je mensen te pakken kunt krijgen en door educatie hierin te implementeren kan je een ontzettend sterk staan. En het is nu eenmaal wat de mensen willen.
Ik denk dat het museumbezoek een stuk leuker kan worden wanneer je daar iets ervaart dat lijkt op pretpark. Combineer dus inhoud met ervaring, omgeving en zintuigen. Blijft de kennis daarna ook stukke beter hangen!
Heet dat Disneyficering ja? grappig. Maar bij het Rijks deden ze het ook bij de Love of God van Hirst en dat werkte eigenlijk best goed daar. Maar ook bij de ingang van van Gogh museum zou dat een goede oplossing zijn. Daar doet die rij ook meer goed dan kwaad lijkt me.
@Lostpainters M.i. was de rij en de bijbehorende ophef die Damien wist te bewerkstelligen (op alle plaatsen waar de ‘show’ neerstreek, niet enkel het Rijks) overigens het kunstwerk, en niet zozeer de schedel, deze speelde slechts (hoewel een goed betaalde) bijrol in het geheel. Zoals overigens in veel van wat eerwaarde Hirst ‘maakt’, is het werk slechts bijkomstig in de gehele marketing- en communicatiemachine, daar ligt zijn echte kracht.
@wittegeit Als vormgeving ondersteunend en ondergeschikt is aan inhoud, zijn we het eens. Al heb je bij iedere tentoonstelling te maken met een totaalconcept en daar vindt de algemene afstemming op plaats.
Echter vormgeving zonder inhoud lijkt me geenszins wenselijk. Daar leek de opmerking c.q. doelstelling voor het creëren van wachtrijen wel aan bij te dragen. Een soortgelijke discussie zou te voeren zijn over de marketing en communicatie rondom een tentoonstelling.
Sowieso de verschoven focus van musea in het algemeen op de bezoekersaantallen, welke duidelijk waarneembaar is de laatste jaren, ergo kwantiteit i.p.v. kwaliteit is nog steeds verontrustend. En met de huidige ontwikkelingen in het achterhoofd lijkt deze verandering de komende jaren alleen nog maar meer aanhangers te krijgen in museumland.
Luisteren naar de bezoeker is zeker van belang maar laten we er geen spelshow van maken, er vindt op allerlei gebieden al genoeg vervlakking plaats. Enkel tentoonstellingen organiseren waarop veel bezoekers af zullen komen, zij het door communicatie of door vormgeving, door water bij de wijn te doen op het inhoudelijke vlak, is wat mij betreft een duidelijke No-Go. En wat betreft conceptualisering in pretparken vraag ik me af of dat wel bestaat, ik zou het eerder scharen onder ‘storytelling’ in het gunstigste geval en anders is het toch niet meer dan een ‘cheap thrill’?
Inderdaad alleen de bezoekersaantallen zijn niet het belangrijkst. Hier is een paar maanden geleden een publicatie over verschenen: http://www.erfgoednederland.nl/upload/documenten/musea_in_transitiedef.pdf In dit document wordt door meerdere mensen gezegd dat bezoekersaantallen een verouderde prestatie-indicator is. Volgens mij is het nu ook de trend om op zoek te gaan naar nieuwe meetbare prestatie-indicatoren die iets zeggen over de kwaliteit van het bezoek/tentoonstelling.